verschenen in Zeilen, juni 2003 |
|
Schip
als box |
|
|
|
Een boot, met alles erop en eraan, is voor
een kind één groot stuk speelgoed. Kleine aanpassingen aan
boord van de Ritme maakten het domein van Vera tijdens de wereldreis
een stuk veiliger. Ze zijn trouwens toe te passen op alle boten waarop kinderen
meevaren en niet specifiek weggelegd voor oceaanzeilers. |
|
|
Ritme's zeereling is voorzien van relingnet. Op
rustige ankerplaatsen kan Vera zo het hele dek als box gebruiken, maar altijd
onder toezicht. Bij het ankerop gaan kan ze dan ook lekker komen kijken
of meehelpen, maar dan draagt ze wel een reddingsvest.
Waar een reddingsvest niet tegen helpt, is het naar binnen vallen door een
openstaand dekluik. Toen Vera begon te kruipen besloten we daarom het dekluik
te voorzien van een wegneembaar vangnet, en één dag later
viel ze erin. Het vangnet was nét op tijd. |
|
|
|
Ook binnen is relingnet een uitkomst. Op de foto is Vera’s kooi
te zien, afgeschermd met net. Het net is met elastiek opgespannen, zodat
het door ons ver genoeg open getrokken kan worden wanneer Vera in een noodsituatie
snel uit haar bed zou moeten. In normale omstandigheden haak je het gewoon
los. Het net voorkomt dat Vera uit haar bed rolt, en haar bed is op deze
manier een veilige plaats om haar even weg te leggen wanneer we samen buiten
nodig zijn. Het net geeft haar blijkbaar ook een gevoel van bescherming,
want nog steeds slaapt ze het liefst erachter. |
|
|
|
Een hangstoeltje met een tuigje is aan boord erg praktisch. Een veilige
plek, en Vera kan er toch lekker bij zijn. Hier hangt ze aan de tafel,
spelend. Maar soms hingen we haar ook in het stoeltje aan het schuifluik,
zodat ze van onder de buiskap mee kon kijken. Of we zetten het stoeltje
vast in de kuip, dan kon ze met ons buiten eten zonder door de slingerende
beweging van de kuipbank te vallen. |
|
|
|
Om te voorkomen dat Vera de kajuit in valt, ruim anderhalve meter diep,
plaatsen we altijd de zetbordjes of het horretje in de kajuitingang. Op
de foto is verder te zien dat Vera -ruim tien maanden oud- bij haar linkeroog
een stevige blauwe plek heeft. Ze is net begonnen met klauteren, en een
dag eerder zat ze het ene moment nog op de kajuitvloer, en een tel later
stond ze boven aan de kajuittrap. Om er vervolgens met een smak vanaf te
storten. Grote builen op haar voorhoofd, een opengescheurd ooglid, bloed,
huilen, krijsen. Gelukkig kunnen kinderen veel hebben. Ze lacht op de foto
zelfs al weer een beetje. Maar de kajuittrap hebben direct we weggehaald,
totdat ze groot genoeg was.
Deze valpartij is het ernstigste dat Vera aan boord is overkomen. Een grote
steun en toeverlaat daarbij was het boek Primary Child Care. Een medisch
boek geschreven voor ontwikkelingshulpverleners zonder echte medische achtergrond,
gericht op het kunnen stellen van diagnoses en het behandelen van een medisch
probleem. De zin: ‘neem direct contact op met uw huisarts’ komt
er niet in voor. [ISBN 0-19-264229-4] |
|
|
|
Een boot, met alles erop en eraan, is voor een kind één
groot stuk speelgoed. Zo ook de kunststof sleutels, in die aantrekkelijk
rode kleur, om de accu’s aan of uit te zetten. Wanneer we zeilen sluiten
we de startaccu altijd af, en normaal lieten we de sleutels dan los in de
schakelaars zitten. Maar de eerste keer dat de sleutels ‘wesj?’
waren, vergeten we niet snel meer -we starten de motor meestal pas als het
écht nodig is-. Vanaf die keer zitten de sleutels met een touwtje
vast. |
|
|
|
Ondanks dat een boot over het algemeen wat vriendelijker is gebouwd dan
een huis, omdat de meeste hoeken zijn afgerond, blijft het zaak om te kijken
op kinderooghoogte waar er gevaar schuilt. Hier een foto van het helmstokbeslag.
De scherpe metalen punten kunnen ernstige verwondingen opleveren wanneer
Vera valt in de kuip. Door ze af te schermen met schuimrubber kussentjes
wordt het leven wat minder gevaarlijk. |
|
|
|
Over het algemeen droeg Vera aan boord van Ritme geen reddingsvest of
lifelijn. Zeilend mocht ze de kuip niet uit, en we lieten haar nooit alleen
buiten. Op de kant, waar ze uiteraard zelf wilde lopen, was er geen bescherming
van een zeereling met relingnet, zodat ze daar het reddingsvestje wel droeg.
Verder hadden we voor Vera een lifelijntje, zodat ze ook zonder zo’n
warm reddingsvest op de steiger kon spelen. Opmerkingen als ‘wat een
leuke hond’ namen we maar voor lief, Vera had er absoluut geen last
van. |
|
|
|
Varend in de bijboot had Vera altijd een reddingsvestje aan. Een lifelijn
zou natuurlijk ook kunnen, maar in geval van een leeglopende of omgeslagen
bijboot heb je dan als ouder geen handen vrij om de bijboot weer in orde
te krijgen. Ook bij aanleggen of weggaan, juist de momenten dat Vera over
de rand gaat hangen om met water te spetteren, is het praktisch om niet
met meerdere touwen in de knoop te raken. |
|
|
|
|
|