verschenen in Zeilen, juni 2003  

Schip als box

terug
   
Een boot, met alles erop en eraan, is voor een kind één groot stuk speelgoed. Kleine aanpassingen aan boord van de Ritme maakten het domein van Vera tijdens de wereldreis een stuk veiliger. Ze zijn trouwens toe te passen op alle boten waarop kinderen meevaren en niet specifiek weggelegd voor oceaanzeilers.
   
Ritme's zeereling is voorzien van relingnet. Op rustige ankerplaatsen kan Vera zo het hele dek als box gebruiken, maar altijd onder toezicht. Bij het ankerop gaan kan ze dan ook lekker komen kijken of meehelpen, maar dan draagt ze wel een reddingsvest.
Waar een reddingsvest niet tegen helpt, is het naar binnen vallen door een openstaand dekluik. Toen Vera begon te kruipen besloten we daarom het dekluik te voorzien van een wegneembaar vangnet, en één dag later viel ze erin. Het vangnet was nét op tijd.
Vera op kajuit bij openstaand luik.
   
Ook binnen is relingnet een uitkomst. Op de foto is Vera’s kooi te zien, afgeschermd met net. Het net is met elastiek opgespannen, zodat het door ons ver genoeg open getrokken kan worden wanneer Vera in een noodsituatie snel uit haar bed zou moeten. In normale omstandigheden haak je het gewoon los. Het net voorkomt dat Vera uit haar bed rolt, en haar bed is op deze manier een veilige plaats om haar even weg te leggen wanneer we samen buiten nodig zijn. Het net geeft haar blijkbaar ook een gevoel van bescherming, want nog steeds slaapt ze het liefst erachter.
Vera in haar kooi.
   

Een hangstoeltje met een tuigje is aan boord erg praktisch. Een veilige plek, en Vera kan er toch lekker bij zijn. Hier hangt ze aan de tafel, spelend. Maar soms hingen we haar ook in het stoeltje aan het schuifluik, zodat ze van onder de buiskap mee kon kijken. Of we zetten het stoeltje vast in de kuip, dan kon ze met ons buiten eten zonder door de slingerende beweging van de kuipbank te vallen.

Vera in hangstoeltje.
   
Om te voorkomen dat Vera de kajuit in valt, ruim anderhalve meter diep, plaatsen we altijd de zetbordjes of het horretje in de kajuitingang. Op de foto is verder te zien dat Vera -ruim tien maanden oud- bij haar linkeroog een stevige blauwe plek heeft. Ze is net begonnen met klauteren, en een dag eerder zat ze het ene moment nog op de kajuitvloer, en een tel later stond ze boven aan de kajuittrap. Om er vervolgens met een smak vanaf te storten. Grote builen op haar voorhoofd, een opengescheurd ooglid, bloed, huilen, krijsen. Gelukkig kunnen kinderen veel hebben. Ze lacht op de foto zelfs al weer een beetje. Maar de kajuittrap hebben direct we weggehaald, totdat ze groot genoeg was.
Deze valpartij is het ernstigste dat Vera aan boord is overkomen. Een grote steun en toeverlaat daarbij was het boek Primary Child Care. Een medisch boek geschreven voor ontwikkelingshulpverleners zonder echte medische achtergrond, gericht op het kunnen stellen van diagnoses en het behandelen van een medisch probleem. De zin: ‘neem direct contact op met uw huisarts’ komt er niet in voor. [ISBN 0-19-264229-4]
Vera met blauw oog.
   
Een boot, met alles erop en eraan, is voor een kind één groot stuk speelgoed. Zo ook de kunststof sleutels, in die aantrekkelijk rode kleur, om de accu’s aan of uit te zetten. Wanneer we zeilen sluiten we de startaccu altijd af, en normaal lieten we de sleutels dan los in de schakelaars zitten. Maar de eerste keer dat de sleutels ‘wesj?’ waren, vergeten we niet snel meer -we starten de motor meestal pas als het écht nodig is-. Vanaf die keer zitten de sleutels met een touwtje vast.
Vera met hoofdschakelaarsleutels.
   
Ondanks dat een boot over het algemeen wat vriendelijker is gebouwd dan een huis, omdat de meeste hoeken zijn afgerond, blijft het zaak om te kijken op kinderooghoogte waar er gevaar schuilt. Hier een foto van het helmstokbeslag. De scherpe metalen punten kunnen ernstige verwondingen opleveren wanneer Vera valt in de kuip. Door ze af te schermen met schuimrubber kussentjes wordt het leven wat minder gevaarlijk.
Helmstokbeslag met kussentje.
   
Over het algemeen droeg Vera aan boord van Ritme geen reddingsvest of lifelijn. Zeilend mocht ze de kuip niet uit, en we lieten haar nooit alleen buiten. Op de kant, waar ze uiteraard zelf wilde lopen, was er geen bescherming van een zeereling met relingnet, zodat ze daar het reddingsvestje wel droeg. Verder hadden we voor Vera een lifelijntje, zodat ze ook zonder zo’n warm reddingsvest op de steiger kon spelen. Opmerkingen als ‘wat een leuke hond’ namen we maar voor lief, Vera had er absoluut geen last van.
Vera die met Erna de was doet.
   
Varend in de bijboot had Vera altijd een reddingsvestje aan. Een lifelijn zou natuurlijk ook kunnen, maar in geval van een leeglopende of omgeslagen bijboot heb je dan als ouder geen handen vrij om de bijboot weer in orde te krijgen. Ook bij aanleggen of weggaan, juist de momenten dat Vera over de rand gaat hangen om met water te spetteren, is het praktisch om niet met meerdere touwen in de knoop te raken.
Vera met Olav in de bijboot.
   
naar boven
terug