|
|
Gomera | |
Kaap Verden | |
Galápagos-archipel | |
Pacific | |
Storm | |
Solo | |
Epiloog | |
|
|
Varen in het Deltagebied | |
Routes per vaargebied | |
Vanuit de kuip | |
Havens en ankerplaatsen |
Gomera |
|||
(...) Na een paar weken ligt
de haven bomvol en beginnen de bemanningen zenuwachtig te worden. Het juiste
seizoen voor de start van een lange oceaantocht komt naderbij en het is
voor bijna iedereen de eerste keer. Tips over eilanden, formaliteiten, radionetten,
routes, hoeveelheden proviand, wachtsystemen en het voorkomen van slijtage
doen snel de ronde. IJverig worden voorraden aangevuld en stormmaatregelen
getroffen. Ook wij zoeken naar de waarheid, naar houvast binnen het onzekere
en bereiden ons voor op wat er allemaal kan komen. Dagenlang slepen we extra water en eten aan boord, totdat er echt niets meer bij kan. De lijst met voorbereidingen die we voor de Grote Oversteek moeten treffen bevat nog minstens vijftig punten en elke dag worden het er meer. We besteden vooral veel aandacht aan het overleven op zee wanneer de Ritme zou zinken. Ik ben net een harpoen met een drijvertje op het kajuitdak aan het binden, zodat ik de harpoen tegelijk met het reddingsvlot overboord kan zetten en zo vanuit het vlot mogelijk een vis kan vangen, wanneer een ervaringsdeskundige - een zeiler die al een keer eerder naar de overkant zeilde - me door het stellen van één vraag weer met beide voeten op de grond zet. 'Hoe gaan jullie oversteken, per boot of per reddingsvlot?' Het wordt tijd om de laatste verse groentes en fruit in te slaan en deze gekte achter ons te laten. (...) |
|
||
Kaap Verden |
|||
(...) Hoe droog het ook is,
waar mensen wonen zijn water en brood. Gewapend met die wijsheid slenteren
we door het dorp, op zoek naar een kraan en een bakker. Verf bladdert van
de witte muren, de straten bestaan uit kleine, zorgvuldig gelegde steentjes.
Huizen hebben weinig ramen en binnen klinkt opzwepende muziek. Hier en daar
liggen onder een boom honden te slapen. Het 'Jardin Infantil' aan de rand
van het dorp bestaat uit twee kale betonnen lokaaltjes waarin een grote
schare kleine kinderen bezig is. In de hoek staat een kast met een paar
Franse boekjes, wat speelgoed en een stapel papier. Gekregen van passerende
jachten. Eén kind in het westen heeft meer dan deze hele school! Op het dorpspleintje krijgt Vera belachelijk veel bekijks, we vallen als blanken erg op. Jonge moeders vertellen ons in Creools - een mengelmoesje van Frans en Portugees - dat er morgenochtend weer water is. Brood, pan, is nu wel verkrijgbaar, ruwe handen wijzen naar een vervallen groene deur. We kloppen, maar er gebeurt niets. Voorzichtig duwen we de krakende deur open en we zien op een kleine binnenplaats een oud vrouwtje naast een ouderwets fornuis zitten. Achter haar staat een mand met broodjes, afgedekt met een deken tegen de zon, het stof en de vliegen. Vragend kijkt ze ons aan. We kopen een paar broodjes, bedanken haar en verlaten het binnenplaatsje met een soort schuldgevoel. Deze mensen hebben zo weinig, het voelt bijna als stelen wanneer we iets kopen.(...) |
|
||
Galápagos-archipel |
|||
(...) Langzaam
varen we met een opkomende nagenoeg volle maan langs het eiland. De branding
is goed zichtbaar in het donker, een beangstigend gezicht. Een klein lampje
schommelt zachtjes heen en weer, een ankerlicht? We varen erop af en ik
ga op het voordek staan om alles beter te kunnen zien. |
|
||
Pacific |
|||
(...)Zeventiende etmaal. Rust en ontspanning. Vera en ik kraken met een hamer en een mes een Caribische kokosnoot, waarna Vera kwijlend aan een stuk kokos knagend, helpt met het raspen. Daarna samen met mama deeg maken, overal van snoepen en koekjes vormen. Een uurtje later zitten we in de kuip met warme kokoskoekjes, genietend van de kleine wereld waarin we leven. Dit is oceaanzeilen zoals we het ons hadden voorgesteld. De Ritme wiegend op het water en wij genietend van ons kind en elkaar. Ons wereldje is heel eenvoudig en overzichtelijk. De balans hoeft slechts gevonden te worden tussen onszelf, de Ritme, zon, wind en water. De rest is ver weg en speelt nagenoeg geen rol in ons oceaanbestaan. In zo'n omgeving wordt het mogelijk jezelf te vinden en tot een diepe innerlijke rust te komen. Iets wat binnen de veel complexere wereld waarin we zijn opgegroeid bijna onvoorstelbaar is.(...) |
|
||
Storm |
|||
(...)Wanneer het na een lange nacht eindelijk licht wordt, zijn de golven pas echt goed zichtbaar. Ze komen overal vandaan en zijn erg puntig, piramidevormig. Soms breken ze opeens. Er zitten ook enorme 'gaten' in het water, waarin de Ritme naar beneden dondert totdat haar vrije val met een dreun in het golfdal eindigt. De sidderingen die door haar stalen huid naar de kiel trekken zijn onvoorstelbaar - alsof haar de rillingen over de rug lopen. De hoogteverschillen lopen op tot ruim zeven meter, terwijl de wind maar blijft huilen. Golf na golf dendert onder ons door of over ons heen. Het schouwspel is adembenemend, angstaanjagend, onwerkelijk en eigenlijk machtig mooi. Jarenlang hebben we nagedacht over hoe dit zou zijn, plannen gesmeed, erover gelezen, de boot erop voorbereid. En nu is het dan zover. We krijgen ervan langs! Het is niet comfortabel, maar gezien de omstandigheden gaat het prima. Het geeft een enorme kick omdat we het redden. Vera is zo fit als een hoentje en doet het voortreffelijk, Erna en ik zijn nog steeds op de been, de Ritme houdt zich prima en zelfs de gerepareerde verstaging blijft heel! Terwijl ik op het voordek de mast controleer, kruist mijn blik die van Erna. We lachen. We zitten in een storm en voelen dat we leven. Overleven.(...) |
|
||
Solo, Atlantische Oceaan |
|||
(...) Aangezien de golven rustig zijn en de wind kalm is, ben ik veel buiten. Een stormvogel vliegt dagenlang met me mee en houdt me gezelschap. Portugese oorlogsschepen, rozige en dodelijke kwallen die een blaas boven water houden waardoor ze kunnen zeilen, zijn dapper op weg naar Amerika. Dolfijnen vermaken me met vrolijke kunsten die ze speciaal voor mij lijken te vertonen. Staand op het voordek, kijkend naar de horizon, realiseer ik me dat ik hier als mens echt helemaal alleen ben. Te gast in een andere wereld. Een overweldigende leegte om me heen, het zacht kabbelen van water en een ondergaande zon. Dit is iets wat voor de meeste mensen onbereikbaar is, en ik heb het bereikt. Alle emoties van geluk en eenzaamheid, van schoonheid en leegte komen over me heen.(...) |
|
||
Epiloog |
|||
(...)Precies
vier jaar geleden brak voor ons de dag van vertrek aan. Met zijn drietjes
begonnen we aan de verwezenlijking van een droom. Maar pas op met het
verwezenlijken van dromen, want dan verlies je de droom! Nu we hier op
het Grevelingenmeer voor anker liggen in de luwte van een eilandje en
met een glas wijn erbij teruggaan in de tijd, weet ik dat je een droom
niet verliest. De droom blijft en het verwezenlijken ervan creëert
weer nieuwe dromen - over zeiltochten binnen Nederland, naar Scandinavië,
of een lange reis langs Chili, Antarctica en Patagonië, maar ook
over een fijn huis waar de kinderen kunnen opgroeien, over mooie strandwandelingen
in de herfst en over het zien opbloeien van de natuur in de lente. Gedurende
de reis hebben we veel geleerd waar we de rest van ons leven iets aan
kunnen hebben. Zoals 'take your chance, don't push your luck'en 'tijd
is verandering', stellingen waar we momenteel veel mee kunnen. Maar mijn
belangrijkste leerervaring op zee had ik al eerder, toen ik met de Regatta
terechtkwam in harde wind met hoge golven. Ik leerde over het maken van
keuzes, consequenties, uitgangspunten en verwachtingen. Thuiskomen
ervaren we ook als zo'n beproeving. Het leven dat we zo zorgvuldig hadden
opgebouwd gaat volledig op de helling, de boot wordt verruild voor een
huis en het begrip 'tijd' krijgt een totaal andere dimensie. Nu zouden
we natuurlijk kunnen mopperen over hoe mooi het allemaal was of wat we
hier te zoeken hebben en dan maar wachten tot de tijd de wonden heelt.
Maar aangezien tijd volgens mij bestaat bij de gratie van verandering,
is het aan ons om zelf te bewegen of in ieder geval de beweging op te
zoeken, nieuwe uitdagingen te vinden in het alledaagse of extreme. En
met de geboorte van Robin, precies een maand na thuiskomst, werden we
op onze wenken bediend. Zaterdag 31 mei 2003 Olav Cox, a/b Ritme, Grevelingenmeer |
|
||
Varen in het Deltagebied |
|||
|
|||
Routes per vaargebied |
|||
|
|||
Vanuit de kuip |
|||
|
|||
Havens en ankerplaatsen |
|||
|
|||