Boekfragmenten Ritme van de oceaan

Boekfragmenten Vaarwijzer Het Deltagebied

Gomera

Kaap Verden

Galápagos-archipel

(...) Langzaam varen we met een opkomende nagenoeg volle maan langs het eiland. De branding is goed zichtbaar in het donker, een beangstigend gezicht. Een klein lampje schommelt zachtjes heen en weer, een ankerlicht? We varen erop af en ik ga op het voordek staan om alles beter te kunnen zien.
‘Erna, het is een boei, geen ankerlicht! We zitten er bijna bovenop!’
Die rottige boeien met hun miezerige lichtjes! Er staat helemaal geen boei op de kaart! Het gebied waar we nu zitten staat eigenlijk amper op de kaart! Een boei? Waarvoor?
‘Welke kant erlangs?’
‘Geen idee, ga er maar dicht langs, dan maakt het vast niet uit aan welke kant we zitten.’
Langzaam varend stuurt Erna rakelings langs het op en neer deinende gevaarte. Het zou vaal rood kunnen zijn, maar ook roestbruin. Wat hoor ik? Zuigende geluiden, brekend water. Ik tuur naar voren, terwijl de achterkant van de Ritme de boei bijna voorbij is. Maanlicht strijkt over het water, en dan...
‘Erna! Bakboord uit, omdraaien! Omdraaien, bakboord uit!’
Terwijl de Ritme een scherpe bocht maakt schuift er op drie meter naast haar romp een dikke schuinstaande paal langs en pal daarachter steken donkere hoekige vormen boven het brekende water uit. Een wrak!(...)

Pacific

(...)Zeventiende etmaal. Rust en ontspanning. Vera en ik kraken met een hamer en een mes een Caribische kokosnoot, waarna Vera kwijlend aan een stuk kokos knagend, helpt met het raspen. Daarna samen met mama deeg maken, overal van snoepen en koekjes vormen. Een uurtje later zitten we in de kuip met warme kokoskoekjes, genietend van de kleine wereld waarin we leven. Dit is oceaanzeilen zoals we het ons hadden voorgesteld. De Ritme wiegend op het water en wij genietend van ons kind en elkaar. Ons wereldje is heel eenvoudig en overzichtelijk. De balans hoeft slechts gevonden te worden tussen onszelf, de Ritme, zon, wind en water. De rest is ver weg en speelt nagenoeg geen rol in ons oceaanbestaan. In zo'n omgeving wordt het mogelijk jezelf te vinden en tot een diepe innerlijke rust te komen. Iets wat binnen de veel complexere wereld waarin we zijn opgegroeid bijna onvoorstelbaar is.(...)

Storm

(...)Wanneer het na een lange nacht eindelijk licht wordt, zijn de golven pas echt goed zichtbaar. Ze komen overal vandaan en zijn erg puntig, piramidevormig. Soms breken ze opeens. Er zitten ook enorme 'gaten' in het water, waarin de Ritme naar beneden dondert totdat haar vrije val met een dreun in het golfdal eindigt. De sidderingen die door haar stalen huid naar de kiel trekken zijn onvoorstelbaar - alsof haar de rillingen over de rug lopen. De hoogteverschillen lopen op tot ruim zeven meter, terwijl de wind maar blijft huilen. Golf na golf dendert onder ons door of over ons heen. Het schouwspel is adembenemend, angstaanjagend, onwerkelijk en eigenlijk machtig mooi. Jarenlang hebben we nagedacht over hoe dit zou zijn, plannen gesmeed, erover gelezen, de boot erop voorbereid. En nu is het dan zover. We krijgen ervan langs! Het is niet comfortabel, maar gezien de omstandigheden gaat het prima. Het geeft een enorme kick omdat we het redden. Vera is zo fit als een hoentje en doet het voortreffelijk, Erna en ik zijn nog steeds op de been, de Ritme houdt zich prima en zelfs de gerepareerde verstaging blijft heel! Terwijl ik op het voordek de mast controleer, kruist mijn blik die van Erna. We lachen. We zitten in een storm en voelen dat we leven. Overleven.(...)

Solo, Atlantische Oceaan

Epiloog

(...)Precies vier jaar geleden brak voor ons de dag van vertrek aan. Met zijn drietjes begonnen we aan de verwezenlijking van een droom. Maar pas op met het verwezenlijken van dromen, want dan verlies je de droom! Nu we hier op het Grevelingenmeer voor anker liggen in de luwte van een eilandje en met een glas wijn erbij teruggaan in de tijd, weet ik dat je een droom niet verliest. De droom blijft en het verwezenlijken ervan creëert weer nieuwe dromen - over zeiltochten binnen Nederland, naar Scandinavië, of een lange reis langs Chili, Antarctica en Patagonië, maar ook over een fijn huis waar de kinderen kunnen opgroeien, over mooie strandwandelingen in de herfst en over het zien opbloeien van de natuur in de lente.
Sinds Vera naar school gaat heeft de tijd weer een ritme gekregen en we genieten van het herontdekte weekendgevoel. Veer ligt na een dag zeilen met blosjes op haar wangen te slapen in haar vertrouwde bed, alsof er niets veranderd is. Maar in het bed tegenover haar ligt nu haar broertje Robin, ruim acht maanden oud. Toen Vera zo oud was als hij nu is, zeilden we met haar langs de Portugese kust!
Vera is inmiddels ruim vier jaar en het gaat goed met haar. Ze was na aankomst snel gewend aan het leven in ons gehuurde vakantiehuis, alhoewel een echte deur haar wel een tijd lang heeft gefascineerd. Op school toont ze zich een open, sociaal kind, dat stevig op haar voetjes staat en gemakkelijk met andere kinderen speelt. Vol trots laat ze in de klas foto's van grote Galápagos-schildpadden zien en vertelt ze over de hamerhaai en de zwaardvis die op tonijnen jagen. Ik hoop maar dat ze zich dat over een paar jaar nog zal herinneren. Zo niet, dan vormt dat een prima aanleiding om nog eens een jaartje op reis te gaan om de herinneringen op te frissen en zo ook Robin iets mee te geven van wat de oceaan te bieden heeft.

Gedurende de reis hebben we veel geleerd waar we de rest van ons leven iets aan kunnen hebben. Zoals 'take your chance, don't push your luck'en 'tijd is verandering', stellingen waar we momenteel veel mee kunnen. Maar mijn belangrijkste leerervaring op zee had ik al eerder, toen ik met de Regatta terechtkwam in harde wind met hoge golven. Ik leerde over het maken van keuzes, consequenties, uitgangspunten en verwachtingen.
Keuzes maak je op basis van verwachtingen. Verwachtingen zijn prima, maar wanneer alles anders gaat dan verwacht moet je met de consequenties om kunnen gaan. Die vormen immers het nieuwe uitgangspunt, met de daarbij behorende nieuwe verwachtingen en keuzes. En dat is moeilijk, maar het geldt altijd. In het varende leven, in elk leven. We werden er gedurende de reis regelmatig mee geconfronteerd: op zoek naar een boei die wel op de kaart stond maar niet te vinden was, tijdens het overtrekken van kaarten om naar Zuid-Afrika te kunnen zeilen omdat we de Rode Zee na de aanslagen in Amerika niet langer als optie zagen, of ik eenzaam roeiend in het bijbootje terwijl Erna en Vera opstegen met het vliegtuig op weg naar Nederland. Beproevingen die je dwingen flexibel en sterk te zijn, hoe moeilijk het soms ook is.

Thuiskomen ervaren we ook als zo'n beproeving. Het leven dat we zo zorgvuldig hadden opgebouwd gaat volledig op de helling, de boot wordt verruild voor een huis en het begrip 'tijd' krijgt een totaal andere dimensie. Nu zouden we natuurlijk kunnen mopperen over hoe mooi het allemaal was of wat we hier te zoeken hebben en dan maar wachten tot de tijd de wonden heelt. Maar aangezien tijd volgens mij bestaat bij de gratie van verandering, is het aan ons om zelf te bewegen of in ieder geval de beweging op te zoeken, nieuwe uitdagingen te vinden in het alledaagse of extreme. En met de geboorte van Robin, precies een maand na thuiskomst, werden we op onze wenken bediend.
Een gezin met twee kinderen, een nieuw leven dat nog alle kanten op kan, een prachtig verleden. Een basis waarop we een interressante toekomst kunnen bouwen. Met in mijn achterhoofd de rustgevende gedachte dat de oceaan er altijd zal zijn.

Zaterdag 31 mei 2003

Olav Cox, a/b Ritme, Grevelingenmeer

Varen in het Deltagebied

Routes per vaargebied

Vanuit de kuip

Havens en ankerplaatsen