Recensies boek Ritme van de oceaan

Recensie Nederlandse Vereniging van Toerzeilers

Recensies Vaarwijzer Het Deltagebied

Rvdo volgens Nederlandse Vereniging van Toerzeilers

bron: Toerzeilen, uitgave van de Nederlandse Vereniging van Toerzeilers, nr. 196, februari 2005

Rvdo volgens maandblad Zeilen

Jarenlang werken Erna Vader en Olav Cox toe naar hun droom om de wereld rond te zeilen. Als Erna een jaar voor het geplande vertrek zwanger wordt, geloven nog maar weinig mensen in hun omgeving dat het ooit van vertrekken zal komen. Toch zeilt in mei 1999 een jong gezin op de stalen 33 voeter Ritme de haven van Vlissingen uit. Vera is dan 5 maanden oud. Scharrelend langs de Engelse, Spaanse en Portugese kusten krijgen Olav en Erna handigheid in het varen met de kleine handenbinder. Al snel ontstaat er een rolverdeling waarbij Olav vooral voor de boot zorgt en Erna zich over Vera ontfermt. De langere trajecten naar Porto Santo, de Canarische eilanden en de Kaap Verden leveren weinig problemen op. Na de oversteek van de Atlantische Oceaan begint de twijfel op het Caraïbische eiland Martinique. De stad Fort de France waar de Ritme voor anker ligt, is een groot contrast met de gedroomde witte palmenstranden. Een maand van twijfel volgt: door Panama en de wereld rond of toch terug. Op een prachtige ankerplaats hervinden Olav en Erna hun evenwicht en besluiten door te gaan. Via Panama, Galapagos, Frans Polynesië en Tonga zeilen ze naar Nieuw-Zeeland. Met een gammele oude auto trekken ze daar het binnenland in, even weg van de boot.
Op het tropische eiland Cocos Keeling krijgt de reis een onverwachte wending. Op de idyllische ankerplek dringt langzaam het nieuws van 11 september 2001 door. De geplande route door de Rode Zee is geen optie meer en opeens is de Ritme 7000 mijl verder van huis. Het gezin zet koers naar Zuid-Afrika. Daar blijkt dat er een nieuw bemanningslid op komst is: Erna is zwanger. Als er flink wordt doorgevaren zal de Ritme weer in Nederland kunnen zijn voor de komst van de baby. Met Sint Helena en Fernando de Noronha als tussenstop zeilen ze naar het Caraïbische gebied. De eilanden beleven ze deze keer anders dan op de heenweg. Ruim 20.000 mijl ervaring rijker durven ze nu te ankeren op plekken die in de pilots worden afgeraden. In het gebied dat in eerste instantie zo tegenviel ontdekken ze nu een van de mooiste ankerplaatsen van de reis. Bij de voorbereidingen van de Atlantische oversteek, in St. Maarten, blijkt dat Erna's zwangerschap complicaties heeft. In deze situatie doorvaren naar Nederland is onverstandig. Erna en Vera stappen teleurgesteld in het vliegtuig naar Nederland en Olav zeilt de boot alleen terug naar Europa. In Plymouth komen Erna en Vera weer aan boord dus het gezin is compleet als de Ritme na ruim drie jaar de haven van Vlissingen binnenvaart. Een maand na terugkomst wordt Vera's broertje Robin geboren.
Honderden zeilers voeren al rond de wereld en duizenden pagina's zijn over deze tochten volgeschreven. Bij het bekijken van de foto's op de omslag van Ritme van de oceaan zag ik de gebruikelijke foto's: het beschilderen van de kademuur op Horta, met een zeeschip in sluizen van Panama, een wit strand met blauwe golven en een zonsondergang op zee. Een foto trekt meer aandacht, een blonde peuter, zich vasthoudend aan de zeereling. Dat kleine Vera mee vaart op deze reis, is door Olav Cox gebruikt om van het boek iets bijzonders te maken. Bij zijn prachtige beschrijvingen van oceaanoversteken of tropische eilanden speelt de peuter vaak een rol. Maar Cox doseert het goed en Vera's aanwezigheid wordt niet geïdealiseerd. Naast een reisverhaal is dit boek het verhaal van een jong gezin. Olav Cox beschrijft dit met een bijzondere openheid, waardoor het boek erg persoonlijk wordt. De lezer wordt ook deelgenoot gemaakt van moeilijke momenten aan boord, waarbij twijfel en angst de sfeer aan boord beïnvloeden. Door deze persoonlijke aanpak voel je je als lezer al snel verbonden met het gezin. Het raakt je dan echt als je leest dat de Ritme door piraten lijkt te worden aangevallen, en je ervaart bijna zelf de rust die er aan boord heerst tijdens de lange overtocht van Galapagos naar Fatu Hiva. Kippenvel kreeg ik toen Olav ineens alleen aan boord over bleef na het plotselinge vertrek van Vera en Erna vanaf Sint Maarten. Ritme van de oceaan is een boek dat je meebeleeft. Cox heeft er meer van weten te maken dan een mooie reisbeschrijving.

bron: Zeilen, rubriek Schateiland, Sjors van der Woerd, november 2004

Rvdo volgens Uitgeverij Zwijsen

bron: Brabants Bont, nummer 5, 2004, Uitgeverij Zwijsen

Rvdo volgens Nederlandsche Vereeniging van Kustzeilers

U weet, ik ben gek van boeken. Sommigen onder u weten dat mijn eigen zeilbibliotheek bijna 500 titels telt, meer dan 13 meter. Daarvan heb ik lang niet alles gelezen, er zijn titels bij die niet om door te komen zijn. Zo taai, zo saai.
Maar het boek dat ik u nu ga aanbevelen heeft van dat alles geen last. De schrijver kent u vast wel, hij schrijft ook in ons lijfblad 'Zeilen'. Verder adviseert hij bij aan- en verkoop van jachten. Begeleidt de bouw van nieuwe boten en geeft lezingen over zijn wereldreis. Onder andere. Hij heeft ook een website, ik zeg dat maar vast, die u zeker moet bezoeken. www.ritmevandeoceaan.nl is het adres.
En nu weet u meteen wie ik bedoel: Ir. Olav Cox, ja. Samen met Erna Vader ook de auteur van de uitstekende Hollandia Vaarwijzer 'Het Deltagebied'.
In dit verhaal 'RITME VAN DE OCEAAN', ondertitel: jong gezin op zee, vertellen hij en Erna over hun ruim driejarige wereldreis in hun stalen Koopmans 33. Het leven aan boord met een opgroeiend kindje, de reis met zijn voorspoed en tegenslagen, de verschillende culturen, maar vooral de mensen, het wordt allemaal even plezierig en onderhoudend verteld. Dit boek heb ik met genoegen gelezen. Ik kan alleen maar hopen dat u dit ook zult doen. Een boek om in de kast te hebben, zodat u er nog eens in kunt grasduinen, net als ik regelmatig doe. Jammer dat er zo weinig foto's zijn. Verweer van Hollandia: een goed verhaal heeft geen foto's nodig. Onzin! Dit is geen roman, maar een reisverhaal. Daar horen foto's in, hoe meer hoe liever. Verkeerde zuinigheid! 267 pagina's. ISBN: 90.6410.405.0.

bron: de Drietand, uitgave van de Nederlandsche Vereeniging van Kustzeilers, oktober 2005

Vaarwijzer volgens de Telegraaf

AMSTERDAM - Niet alleen is het IJsselmeer het drukst bevaren zeilgebied van Nederland, het is ook het eerste grote vaarwater waar de zeiler vanaf de plassen ervaring opdoet met navigatie en zeemanschap.
Auteur Michiel Scholtes zeilde jarenlang op het IJsselmeer als charterschipper, als zeilinstructeur en met zijn eigen klassieke zeiljacht Eenhoorn. In de Vaarwijzer 'Het IJsselmeer' beschrijft hij de bekende havens en routes en geeft ook zijn eigen ervaringen weer. Naast inspiratie geeft de schrijver alle noodzakelijke informatie om goed een reis te kunnen voorbereiden. De Vaarwijzer biedt dus meteo, routes, strategie en behandeling van specifieke moeilijkheden bij navigatie. Naast de belangrijkste aanloophavens komen ook vooral de 'droomplekken' aan bod, het perfecte ankerplaatsje, die heerlijke haven, dat prachtige stadje en de verbijsterende natuur.
In dezelfde reeks is een Vaarwijzer verschenen over het Deltagebied, geschreven door Olav Cox en Erna Vader. Het Vaargebied strekt zich uit tussen Dordrecht en Zeeuws-Vlaanderen, een gebied met stromend water. Wie voorzichtig wil beginnen, kan naar de Grevelingen en het Veerse Meer. Maar voor iedereen die de eerste stappen van het zeilen op groot water goed doorstaan heeft, vormen natuurlijk de Oosterschelde en de Westerschelde, met hun getijden en grote oppervlakten aan open water, het echte werk.
Beide boeken zijn informatief, met handige tips en rijk geïllustreerd.

bron: Telegraaf, de Vaarkrant, 25 juni 2005

Vaarwijzer volgens Nederlandsche Vereeniging van Kustzeilers

Enige tijd geleden kreeg ik van Hollandia ter recensie de vaarwijzer "HET DELTAGEBIED". De samenstellers van deze pilot zijn Olav Cox en Erna Vader. ISBN:90.6410.395.X.
Door omstandigheden hebt u hierover nog niets kunnen lezen, maar dat maak ik hierbij graag goed, want deze vaarwijzer is dat zeker waard.
Tijdens de laatste Nazomertocht was de Vereeniging met 13 boten in Zeeland en ondanks de krappe tijd, die ons in de verschillende havens gegeven was, had ik soms toch de mogelijkheid de werkelijkheid te toetsen aan de gegevens uit het boek. Wel, dat was helemaal niet slecht, bij lange na niet. Ik raakte, vooral na afloop van de tocht, behoorlijk enthousiast.
Erna Vader heeft haar best gedaan om mooie, illustratieve foto's te maken. Olav zelf schreef er een goed verhaal bij en de anekdotes zijn aardig. Een informatieve gids die bij mij het verlangen wekt, toch eens wat vaker die kant op te gaan. Elk klein vaargebied, Grevelingen, Krammer, Oosterschelde enz. kreeg zijn eigen hoofdstuk. Makkelijk om snel de weg te vinden. Ook bruggen en sluizen, en dat zijn er nog al wat, hebben hun eigen afdeling.
Bent u als noorderling nog nooit in de Delta geweest? Jammer! Koop dit boek dan maar vast. Als u het uit heeft, wilt u vast ook die kant op. Dat verdient dit gebied, dat hebben Olav en Erna mij wel duidelijk gemaakt.

bron: de Drietand, uitgave van de Nederlandsche Vereeniging van Kustzeilers, eind 2005

Vaarwijzer volgens maandblad Zeilen

Vlot geschreven vaarwijzer
Hollandia werkt voortvarend door aan de nieuwe serie Vaarwijzers. In Zeilen 7-2005 bespraken we de Vaarwijzers van het IJsselmeer, het Kanaal, Scandinavië en de Oostzee en de Waddenzee. Nu komen daar het Deltagebied en de Engelse oostkust bij.
De vaarwijzer van het Deltagebied omvat zes vaargebieden; de Zuid-Hollandse stromen, het Grevelingenmeer, de Oosterschelde, het Veerse Meer, de Westerschelde en de Noordzee. De Belgische havens Antwerpen, Doel en Lillo worden ook tot het Deltagebied gerekend en dat lijkt ons logisch. De Belgische kustplaatsen Zeebrugge, Blankenberge, Oostende en Nieuwpoort zijn al beschreven in de Vaarwijzer Het Kanaal. Met de uitgave van het Deltagebied is de beschrijving van de kust van het West-Europese vasteland van Bergen tot Brest compleet.
In een aantal inleidende hoofdstukken staan de schrijvers stil bij boot en bemanning, getijdenwater, het weer, de vaarwegmarkering, tochplanning, beroepsvaart en redding en berging. Per vaargebied beschrijven Cox en Vader het algemene karakter, een aantal voorbeeldroutes, de havens en de aanleg- en ankerplaatsen. Het slothoofdstuk behandelt bruggen en sluizen. Per haven geven de auteurs een algemene beschrijving, de aanloop, de haven zelf en bijzonderheden van de stad of het dorp.
De Vaarwijzer is vlot geschreven, bevat veel bijzondere informatie en wijst op haventjes waarvan we het bestaan niet hadden vermoed.
Per vaargebied is een kaartje gemaakt waarop de havens en de beschreven routes zijn aangeduid.
Loodsboeken als deze zijn duur. Dat mag ook wel, want er zit veel werk in en de uitvoering is luxueus, met een hard omslag, dik glanspapier en kleurendruk. Voor de prijs verwacht ik wel duidelijke havenkaartjes met daarop relevante informatie voor jachtschippers. Helaas ontbreken die kaartjes.

bron: Zeilen, rubriek Schateiland, Henk Bezemer, april 2006